زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانهروز در ذکر و ثنا
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
اینگونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست