اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد
پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد
تا نگردیدهست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشکبار
با ریگهای رهگذر باد
در خیمههای خسته بخوانید
آن صدایی که مرا سوی تماشا میخواند
از فراموشیِ امروز به فردا میخواند
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
نشستم گوشهای از سفرۀ همواره رنگینت
چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
همان وقتی که خنجر از تن خورشید سر میخواست
امامت از دل آتش چنان ققنوس برمیخاست
نباشد در جهان وقتی که از مردانگی نامی
به دنیا میدهد بیتابیِ گهواره پیغامی
در آسمان ملائکۀ خوش ذوق
شهر بهشت را که بنا کردند...
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
آه ای شهر دوستداشتنی
کوچه پس کوچههای عطرآگین
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوانهای تو را در شب عید آوردند
زنی از خاک، از خورشید، از دریا، قدیمیتر
زنی از هاجر و آسیه و حوا قدیمیتر
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
هرکه میداند بگوید، من نمیدانم چه شد
مست بودم مست، پیراهن نمیدانم چه شد
در مشت خاک ریشۀ شمشاد میدود
همچون نسیم در قفس آزاد میدود
اینجا فروغ عشق و صفا موج میزند
نور خدا به صحن و سرا، موج میزند
به منبر میرود دریا، به سویش گام بردارید
هلا! اسلام را از چشمهٔ اسلام بردارید
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم