پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
تابید بر زمین
نوری از آسمان
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
ای کعبه به داغ ماتمت نیلیپوش!
وز تشنگیات فرات در جوش و خروش
شب تا به سحر نماز میخواند علی
با دیدۀ تر، نماز میخواند علی
دریاب از این همه پراکندگیام
عمریست که شرمندۀ این بندگیام
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
بازآمدهای به خویشتن میطلبم
سیرآمدهای ز ملک تن میطلبم
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
هشدار! گمان بینیازی نکنیم
با رنگ و درنگ، چهرهسازی نکنیم
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
تا داشتهام فقط تو را داشتهام
با نام تو قد و قامت افراشتهام
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست