در وصف تو کس، روشن و خوانا ننوشتهست
ای هر که نویسد ز تو، گویا ننوشتهست!
توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
اول دفتر به نام خالق اکبر
آنکه سِزَد نام او در اولِ دفتر
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
بعد از آن غروب تلخ، جان زخمی رباب
بیتو خو گرفته با زخمههای آفتاب
دوباره پیرهن از اشک و آه میپوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه میپوشم
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم
خدایا دلی ده حقیقتشناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت