با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز میگردد مرد
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
موعود خدا، مرد خطر میخواهد
آری سفر عشق، جگر میخواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلیست
هر چند زن است اما آواش جلیست
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
از بدر، از خیبر علی را میشناسند
یاران پیغمبر علی را میشناسند
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
زهی آن عبد خدایی که خداییست جلالش
صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش