با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز میگردد مرد
موعود خدا، مرد خطر میخواهد
آری سفر عشق، جگر میخواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلیست
هر چند زن است اما آواش جلیست
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
شبیه ذره از خورشید میگیرم صفاتم را
و قطرهقطره از حوض حرم آب حیاتم را
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
برای از تو سرودن، زبان ما بستهست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بستهست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگیاش دست تمناست بلند
از بدر، از خیبر علی را میشناسند
یاران پیغمبر علی را میشناسند
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
چند روزیست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز