تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است
ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
اگرچه در نظرت آنچه نیست، ظاهر ماست
سیاه‌جامۀ سوگت لباس فاخر ماست
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
غروب نیست خدایا چرا هلال دمیده؟
هلال را به سرِ نیزه وقت ظهر که دیده!
در شهر نمانده اهل دردی جز تو
در جادۀ عشق، رهنوردی جز تو
کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
دلِ افسردگان را گرم می‌کرد
آهنگ سفر کرد به فرمان حسین
در کوچۀ کوفه شد غزل‌خوان حسین
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربه‌دری‌ها پناهگاه ندارم
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
به زیر تیغم و این آخرین سلام من است
سلام من به حسینی که او امام من است
ای تن و جانت سپر هر بلا
کوفۀ تو قطعه‌ای از کربلا
بیابان بود و صحرا بود آنجایی که من بودم
هزاران خیمه بر پا بود آنجایی که من بودم
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
در چاه عدم دو هم‌قدم افتادند
با هم به سیه‌چال ستم افتادند
دو گنبد کوچک، دو حرم را دیدم
دو دُرِّ یتیم هم‌قَسَم را دیدم
کوفه میدان نبرد و سرِ نی سنگر توست
علمِ نصرِ خدا تا صف محشر، سر توست
عشق تو کوچه‌گرد کرد مرا
این منِ از همیشه تنهاتر
قافله قافله از دشت بلا می‌گذرد
عشق، ماتم‌زده از شهر شما می‌گذرد
غمگین زمین، گرفته زمان، تیره‌گون هواست
امروز روز گریه و امشب شب عزاست
آفتاب بن علی بن حسين بن علی
راوی نور، شكافندۀ علم ازلی
اعماق آیه‌های یقین را شکافته
نور است و آسمان برین را شکافته
امشب میان گریه و لبخند خود گمم
سرشار از طلوع بهار تبسمم
