با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
می‌خواستم بیای با گلای انار
برات کوچه‌ها رو چراغون کنم
بخوان به نام شکفتن، بخوان به نام بهار
که باغ پر شود از جلوۀ تمام بهار
دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من
گفتند به من که از سفر می‌آیی
من منتظرم، بگو اگر می‌آیی
راه گم کردی که از دیر نصاری سر در آوردی
یا به دنبال مسلمانی در این اطراف می‌گردی
از حرا آمد و آیینه و قرآن آورد
مکتب روشنی ارزنده‌تر از جان آورد
بر روی نیزه ماه درخشان برای چه؟
افتاده کنج صومعه قرآن برای چه؟
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
جهان نبود و تو بودی نشانۀ خلقت
همای اوج سعادت به شانۀ خلقت
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
ای آن‌که قسم خورده به نام تو خدایت
بیدار شده شهر شب از بانگ رهایت
دمید ماه رجب رؤیتش مبارک باد
به دوستان خدا نعمتش مبارک باد
تشنه‌ست شبیه ماهی بی‌دریا
یا آهوی پابسته میان صحرا
این چندمین نامه‌ست بابا می‌نویسم؟
هر چند یادت نیست امّا می‌نویسم
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
گذشته چند صباحی ز روز عاشورا
همان حماسه، که جاوید خوانده‌اند او را
تا کی دل من چشم به در داشته باشد؟
ای کاش کسی از تو خبر داشته باشد
پیغمبر اعظم که به عصمت طاق است
در خُلق عظیم شهرۀ آفاق است
