دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
وقتی که شده‌ست عاشق مولا، حر
ای کاش نمی‌شد این چنین تنها، حر
مشعلی در دست آمد راه را پیدا کند
قطره می‌آمد که خود را بخشی از دریا کند
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش می‌پرسم چرا بستم؟
می‌کوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
خوش وقت کسی که عبرت‌اندیش شود
آگاهی او بیشتر از پیش شود
ایمان که به مرزِ بی‌نهایت برسد
هر لحظه به صاحبش عنایت برسد
ای نفس! تو را نمازِ خجلت‌باری‌ست
هر رکعت تو، منت بی‌مقداری‌ست
از «من» که در آینه‌ست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهره‌ام، تارم کن
خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست
پابندِ ستم، جانِ سبک‌بارش نیست
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
دلم پرواز می‌خواهد، رها در باد خواهم شد؟
نمی‌دانم از این حبس ابد آزاد خواهم شد؟
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
پس از شام غریبان یاد یاری ماند و من ماندم
فروغ دیدۀ شب‌زنده‌داری ماند و من ماندم
شب است و دشت، هیاهوی مبهمی دارد
ستاره‌سوخته‌ای، صحبت از غمی دارد
از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟
با آن قد و بالای سپیدار، چه کردند
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
روزی که ز دریای لبش دُر می‌رفت
نهر کلماتش از عطش پُر می‌رفت
این‌جا حرم خداست، سبحان‌الله
در تربت او شفاست، سبحان‌الله
خزان پژمرد باغ آرزو را
«گلی گم کرده‌ام می‌جویم او را»
سری بر شانۀ هم می‌گذاریم
دل خود را به غم‌ها می‌سپاریم
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
شن بود و باد، قافله بود و غبار بود
آن سوی دشت، حادثه، چشم انتظار بود
