در این همه رنگ، آنچه می‌خواهی نیست
در این همه راه، غیر گمراهی نیست
هر که راه گفتگو در پردۀ اسرار یافت
چون کلیم از «لَن تَرانی» لذت دیدار یافت
نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم
هنوز مانده بفهمیم این‌که کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
«فاش می‌گویم و از گفتۀ خود دلشادم»
من غلام علی‌ام از دو جهان آزادم
خورشید بر مسیر سفر بست راه را
در دست خود گرفت سپس دست ماه را
عشق یعنی بَری از غفلتِ خودخواهی شو
هجرت از خود کن و سرچشمۀ آگاهی شو
شبی هم این دل ما انتخاب خواهد شد
برای خلوت اُنست خطاب خواهد شد
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگین‌بار
ورق کبوتر آتش گرفته‌ای تب‌دار
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
باید صلوات‌ها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
شب شاهد چشم‌های بیدار علی‌ست
تاریخ در آرزوی تکرار علی‌ست
دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالت‌خواه است
هرکس بمیرد پیش‌تر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جان‌کندنش تخت است
بر درگهِ خلق، بندگی ما را کُشت
هر سو پیِ نان دوَندگی، ما را کُشت
تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
بنشین شبی به خلوت خود در حضور خویش
روشن کن آسمان و زمین را به نور خویش
سوی پیری‌ام بردند لحظه‌ها به آرامی
لحظه‌های خوشحالی، لحظه‌های ناکامی
مبر به جای اطاعت به کار طاعت را
گران به خاطر مردم مکن عبادت را
تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
ای نام تو از صبح ازل زمزمۀ رود
ای زمزم جاری شده در مصحف داود
یاد تو آیینه و نام تو نور
ذکر تو خیر است و کلام تو نور
ماه، ماه روزه است
روز، روز ضربت است
چه حرف‌های زلالی که رودهای روانند
چه نورها، چه سخن‌ها که با تو در جریانند
