تماشا کن تکان شانه‌ها را
حکایت کن غم پروانه‌ها را
دلت را داغ‌ها در بر کشیدند
به خون و خاک و خاکستر کشیدند
تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
بخوان از سورۀ احساس و غیرت
بگو از مرد میدان مرد ملت
سپیداران نشانی سرخ دارند
همیشه آرمانی سرخ دارند
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
شکوه تاج ایمان بر سر ماست
شجاعت قطره‌ای از باور ماست
دلت زخمی دلت آتش‌فشان بود
نگاهت آسمان بود، آسمان بود
سفر کردند سرداران عاشق
به روی شانۀ یاران عاشق
بیا ای دل از اینجا پر بگیریم
ره کاشانۀ دیگر بگیریم
ببین، تاریخ در تکرار مانده‌ست
جهان در حسرت بسیار مانده‌ست
به دل بغضی هزاران ساله دارم
شبیه نی، هوای ناله دارم
ندیدم چون محبت‌های مادر
فدای شأن بی‌همتای مادر
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با هم‌زبانش
فقط از شعله و مسمار گفتیم
از آشوب در و دیوار گفتیم
زبان با نام زهرا خو گرفته‌ست
گل یاس آبرو از او گرفته‌ست
دلش می‌خواست تا قرآن بخواند
دلش می‌خواست تا دنیا بداند
دلی سوز صدایت را نفهمید
مسلمانی، خدایت را نفهمید
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
