نقاره می‌زنند... چه شوری به پا شده‌ست؟
نقاره می‌زنند... که حاجت‌روا شده‌ست؟
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
به نام خداوند بالا و پست
كه از هستی‌اَش هست شد، هر چه هست...
به‌نام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
ای وجود تو اصل هر موجود
هستی و بوده‌ای و خواهی بود
به نام آنکه مستغنی‌ست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
ای صفت خاص تو واجب به ذات
بسته به تو سلسلۀ ممکنات
به نام چاشنی‌بخش زبان‌ها
حلاوت‌سنج معنی در بیان‌ها...
سپیده‌دم که هنگام نماز است
درِ رحمت به روی خلق باز است
ای ز فرط ظهور ناپیدا
ای خدا! ای خدای بی‌همتا!
به‌نام خداوند جان‌آفرین
حکیم سخن در زبان آفرین
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بی‌زوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
خدایا تویی بنده را دست‌گیر
بوَد بنده را از خدا، ناگزیر
خدایا جهان‌پادشایی تو راست
ز ما خدمت آید، خدایی تو راست
ای جهان دیده بود خویش از تو
هیچ بودی نبوده پیش از تو
ای نام تو بهترین سرآغاز
بی‌نام تو نامه کی کنم باز؟
تویی کاوّل ز خاکم آفریدی
به فضلم زآفرینش برگزیدی
به نام آنکه هستی نام از او یافت
فلک جنبش، زمین آرام از او یافت
بسم الله الرحمن الرحیم
هست کلید در گنج حکیم
ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده...
نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهان‌بان و هم جهان‌بين اوست
به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد
