خورشید هم در آسمان رؤیت نمی‌شد
دیگر کسی با ماه، هم‌صحبت نمی‌شد
شده‌ست آینۀ حیّ لایموت، صفاتش
کسی که خورده لب خضر هم به آب حیاتش
علی را ذاتِ ایزد می‌شناسد
اَحد را درکِ احمد می‌شناسد
سلامٌ علی آل یاسین و طاها
سلامٌ علی آل خیر البرایا
چگونه جمع کند پاره‌های جانش را؟
به خیمه‌ها برساند تن جوانش را
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
سامرا امشب ز شب‌های دگر زیباتری
در جلال و در شرف اُمّ القرای دیگری
از فرّ مقدم شه دین، ختم اوصیا
آفاق، با بَها شد و ایّام، با صفا
علی زره که بپوشد، همین‌که راه بیفتد
عجیب نیست که دشمن به اشتباه بیفتد
محمد است و علی‌ست آری
به خُلق و خَلق و به قد و قامت
ای خداجلوه و نبی‌مرآت
مرتضی‌خصلت و حسین‌صفات
آفتابی کز تجلی بی‌قرینش یافتم
در فلک می‌جُستم اما در زمینش یافتم
مردم دهند نسبت رویت بر آفتاب
اما ز بخت خود نکند باور آفتاب
در آن تاریک، دل می‌بُرد ماه از عالم بالا
گرامی باد این رخشنده، این تابان بی‌همتا
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
شهر آینه‌دار می‌شود با یک گل
پروانه‌تبار می‌شود با یک گل
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
نمازی خوانده‌ام در بارش یک‌ریز ترتیلش
فدای عطر حوّل حالنای سال تحویلش
دست خدا پردۀ شب را شکافت
صبح شد و نور خداوند تافت
ای ولی عصر و امام زمان
ای سبب خلقت کون و مکان
ای مدنی برقع و مکی نقاب
سایه‌نشین چند بود آفتاب
اگرچه زود؛ می‌آید، اگرچه دیر؛ می‌آید
سوار سبزپوش ما به هر تقدیر می‌آید
اگرچه غايبى، امّا حضورِ تو پيداست
چه غيبتى‌ست؟ كه عطرِ عبور تو پيداست
ای چشم‌هایت جاری از آیات فروردین
سرشارتر از شاخه‌های روشنِ «والتّین»
