ای نبی‌طلعت، ای علی‌مرآت
وی حسن‌خصلت، ای حسین‌صفات
نام گرامی‌اش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
علی را ذاتِ ایزد می‌شناسد
اَحد را درکِ احمد می‌شناسد
باز غم راه نفس بر قلب پیغمبر گرفت
باز از دریای ایمان، آسمان گوهر گرفت
ای حرمت قبلۀ حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما
سلامٌ علی آل یاسین و طاها
سلامٌ علی آل خیر البرایا
روزی شعر من امشب دو برابر شده است
چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم
دست در دستِ باد می‌ریزد
به روی شانه گیسوان سپید
دو خورشید جهان‌آرا، دو قرص ماه، دو اختر
دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم‌سنگر...
دیدهام در کربلای دست تو
عالمی را مبتلای دست تو
در وصف تو کس، روشن و خوانا ننوشته‌ست
ای هر که نویسد ز تو، گویا ننوشته‌ست!
چگونه جمع کند پاره‌های جانش را؟
به خیمه‌ها برساند تن جوانش را
ای تیر مرا به آرزویم برسان
یعنی به برادر و عمویم برسان
بر نبض این گهواره نظم کهکشان بسته‌ست
امید، بر شش ماه عمر او زمان بسته‌ست
میان گریه‌ات لبخند ناب است
چرا باور کنیم از قحط آب است؟
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
به زیر تیغم و این آخرین سلام من است
سلام من به حسینی که او امام من است
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
علی زره که بپوشد، همین‌که راه بیفتد
عجیب نیست که دشمن به اشتباه بیفتد
محمد است و علی‌ست آری
به خُلق و خَلق و به قد و قامت
ای خداجلوه و نبی‌مرآت
مرتضی‌خصلت و حسین‌صفات
آفتابی کز تجلی بی‌قرینش یافتم
در فلک می‌جُستم اما در زمینش یافتم
مردم دهند نسبت رویت بر آفتاب
اما ز بخت خود نکند باور آفتاب
