پر میکشند تا به هوای تو بالها
گم میشوند در افق تو خیالها
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش
کسی که آینۀ ذات کبریاست صفاتش
نام گرامیاش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
در مسجدالنبی چه مؤدب نشستهاند
از خلسۀ صبوح، لبالب نشستهاند
جانبخشتر ندیده کسی از تبسمت
جان جهان! فدای سلامٌ علیکمت
تویی امیر جمل، وارث رشادت حیدر
لوای صبر و جهادی به روی دوش پیمبر
شدهست آینۀ حیّ لایموت، صفاتش
کسی که خورده لب خضر هم به آب حیاتش
چه حرفهای زلالی که رودهای روانند
چه نورها، چه سخنها که با تو در جریانند
آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جانپرور آوَرَد
تو از تبار بهاران، تو از سلالۀ رودی
تویی که شعر شکفتن به گوش غنچه سرودی
خدا نوشت به اسم شما سپیدهدمان را
و آفرید به نام شما زمین و زمان را
باغ اعتبار یافت ز سیر کمالیات
گل درس میگرفت ز اوصاف عالیات
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
این زن که خاک قم به وجودش معطر است
تکرار آفرینش زهرای اطهر است
سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو
شب، خوشهچینِ خلوت تو با خدای تو
چون او کسی به راه وفا یاوری نکرد
خون جگر نخورد و پیامآوری نکرد
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
بوی بهشت میوزد از کربلای تو
ای کشتهای که جان دو عالم فدای تو
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
خورشید سامرا و کریم جهان تویی
ما را بده پناه، که کهف امان تویی