تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است
ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟
شبیه آسمانی‌ها هوای قم به سر دارم
نشانی از چهل اختر درون چشم تر دارم
گل می‌کند لبخند تو مهمان که می‌آید
باز است آغوش تو سرگردان که می‌آید
لهیب ذوالفقارت بر تن گردن‌کشان مانده‌ست
طنین خطبه‌هایت در گلوگاه زمان مانده‌ست
ای حرمت قبلۀ حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما
باغیم که رنج‌دیده از پاییزیم
با اشک، نمک به زخم خود می‌ریزیم
دلت زخمی دلت آتش‌فشان بود
نگاهت آسمان بود، آسمان بود
نگاهم مملو از آیینه شد، لبریز باور شد
دو چشم محو در آیینه‌هایت، ناگهان تر شد
نمی‌شد خالی از عَمّارها دور و برت، ای کاش
یلی همتای اَشتر داشتی در لشکرت، ای کاش
بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو
ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو
سر تا به قدم عشق و ارادت بودی
همسنگر مردی و رشادت بودی
میان هجمۀ غم‌ها اگر پناه ندارد
حسین هست نمی‌گویم او سپاه ندارد
ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است
عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
آن‌قدر نقش لالۀ پرپر کشیدی
تا آن‌که آخر، عشق را در بر کشیدی
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانه‌ات گُم بودی
به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
سپیده‌دم که هنگام نماز است
درِ رحمت به روی خلق باز است
ای ز فرط ظهور ناپیدا
ای خدا! ای خدای بی‌همتا!
هر کسی را به سر هوایی هست
رو به سویی و دل به جایی هست
قلب مرا نرم کرد، دیدۀ بارانی‌ام
تر شده سجاده از اشک پشیمانی‌ام
حس می‌شود همواره عطر ربنا از تو
آکنده شد زندان هارون از خدا از تو
دلی سوز صدایت را نفهمید
مسلمانی، خدایت را نفهمید
سکه‌ها ایمانشان را برد، بیعت‌ها شکست
یک به یک سردارها رفتند قیمت‌ها شکست
به دست باد دادی عاقبت زلف پریشان را
و سر دادند بی‌تو تارها آهنگ هجران را
