وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
آنقدر نقش لالۀ پرپر کشیدی
تا آنکه آخر، عشق را در بر کشیدی
گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
چشمهها جوشید و جاری گشت دریا در غدیر
باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
چشمی که به حُسن تو نظر داشته باشد
حیف است ز خورشید خبر داشته باشد
دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد
كز احترام علی كعبه محترم گردد
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
ز اشک، دامن من رشک آسمان بودهست
پر از ستاره چو دامان کهکشان بودهست
زبان با نام زهرا خو گرفتهست
گل یاس آبرو از او گرفتهست
میزد به رُخم ولی، ولی را میکشت
آن مظهر ذات ازلی را میکشت
در مکتب عشق، آبروداری کن
هر مؤمن رنجدیده را یاری کن
کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بیمحابا ایستاده؟
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
به دست باد دادی عاقبت زلف پریشان را
و سر دادند بیتو تارها آهنگ هجران را
آتش چقدر رنگ پریدهست در تنور
امشب مگر سپیده دمیدهست در تنور؟
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
شهر آینهدار میشود با یک گل
پروانهتبار میشود با یک گل
گفتم به دیده: امشب اگر یار بگذرد
راهش به گریه سد کن و، مگذار بگذرد
اینجا فروغ عشق و صفا موج میزند
نور خدا به صحن و سرا، موج میزند
ای جان جهان، عیان تو را باید دید
با دیدهٔ خونفشان تو را باید دید
عهدیست که بستهایم، برمیخیزیم
با آنکه شکستهایم، برمیخیزیم
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
چون وجود مقدس ازلی
شاهد دلربای لم یزلی