روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود
نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
در سوگ نشستهایم با رختِ امید
جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید
تو آمدی و بهشت برین مکه شدی
امان آمنه بودی امین مکه شدی
«فاش میگویم و از گفتۀ خود دلشادم»
من غلام علیام از دو جهان آزادم
باید صلواتها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
درون سینۀ من سرزمینی رو به ویرانیست
دلی دارم که «فِی قَعرِ السُّجُون» عمریست زندانیست
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
هنوز طرز نگاهش به آسمان تازهست
دو بال مشرقیاش با اُفق هماندازهست
چه بنویسم؟ که شعرم باب میلم در نمیآید
دلم میخواهد اما آه... از من برنمیآید
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم
دل شکستۀ من! ای شکسته بال خودم
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با همزبانش
چه شد که یاس من آشفته است و تاب ندارد؟
سؤال بحث برانگیز من جواب ندارد
فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
روز و شب در دل دریایى خود غم داریم
اشک، ارثىست که از حضرت آدم داریم