زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
فارغ نگذار نَفْس خود را نَفَسی
تا بندهٔ نفس سرکشی در قفسی
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد