چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
بهار، فرصت سبزی برای دیدار است
بهار، فرصت دیدارهای بسیار است
ای نام تو از صبح ازل زمزمۀ رود
ای زمزم جاری شده در مصحف داود
تویی که میدمی از عرش هر پگاه، علی
منوّرند به نور تو مهر و ماه، علی
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
سلام، آیۀ جاری صدای عطشانت
سلام، رود خروشانِ نور، چشمانت
توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
پیچیده در ترنّم هستی، صدای تو
ای راز ناگشودۀ هستی، خدای تو
من در همین شروع غزل، مات ماندهام
حیران سرگذشت نفسهات ماندهام
وادی به وادی میروم دنبال محمل
آهستهتر ای ساربان! دل میبری، دل
ماه است و آفتابیام از مهربانیاش
صد کهکشان فدای دل آسمانیاش
چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید
ای سلسله در سلسله در سلسله مویت
وی آینه در آینه در آینه رویت
میبینمت به روشنی آفتابها
قرآن شرحه شرحۀ هر شامِ خوابها
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
در کالبد مرده دمد جان چو مسیحا
آن لب که زمینبوسی درگاه رضا کرد
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را