ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
گریه میکنم تو را، با دو چشم داغدار
گریه میکنم تو را، مثل ابرِ بیقرار
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
آمد سحر دوباره و حال سَهَر کجاست؟
تا بلکه آبرو دهدم، چشم تَر کجاست؟
باز جاریست خیابان به خیابان این شور
همقدم باز رسیدیم به میدان حضور
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
آفتابی شدی و چشمانت
آسمان آسمان درخشیدند
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
یک عمر شهید بود و، دل باخته بود
بر دشمن و نفس خویشتن تاخته بود
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد
دلربا، نرگس این باغ به شبنم باشد
باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
میان حجره چنان ناله از جفا میزد
که سوز نالهاش آتش به ماسوا میزد
هر غنچه به باغ سوگوار تو شدهست
هر لاله به دشت داغدار تو شدهست
قلم به دست گرفتم که ماجرا بنویسم
غریبوار پیامی به آشنا بنویسم
ماه محرم است و دلم باغ پرپر است
در چشم من، دوباره غمی سایهگستر است
لبیک به جُحفه، پی حج خواهم گفت
حاجات به ثامن الحجج خواهم گفت
از خیمهها که رفتی و دیدی مرا به خواب
داغی بزرگ بر دل کوچک نهادهای
دختری ماند مثل گل ز حسین
چهرهاش داغ باغ نسرین بود