من به غمهای تو محتاجتر از لبخندم
من به این ناله به این اشک، ارادتمندم
تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
چندین ستاره در حرم آن شب شهید شد
شب آنچنان گریست که چشمش سفید شد
هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
آسمان را پهن میکردی به هنگام نماز
تا که باشد کهکشان با خاک پایت همتراز
دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
مینویسند جهان چهرۀ شادابی داشت
هر زمان محضر او قصد شرفیابی داشت
با زخمهای تازه گل انداخت پیکرش
تسلیم شد قضا و قدر در برابرش
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
مشعلی در دست آمد راه را پیدا کند
قطره میآمد که خود را بخشی از دریا کند
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
آمد سحر دوباره و حال سَهَر کجاست؟
تا بلکه آبرو دهدم، چشم تَر کجاست؟
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
سیر من سیر الیالله است تا مقصد تویی
کیستم؟ دست نیازم، لطف بیش از حد تویی
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
چه ابرها که خسیساند و دشت خشکیدهست
و قرنهاست گلی در زمین نروییدهست
چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد
کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
یک عمر شهید بود و، دل باخته بود
بر دشمن و نفس خویشتن تاخته بود
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد
دلربا، نرگس این باغ به شبنم باشد
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
میان حجره چنان ناله از جفا میزد
که سوز نالهاش آتش به ماسوا میزد