دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو
شب، خوشهچینِ خلوت تو با خدای تو
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
پای در ره که نهادید افق تاری بود
شب در اندیشۀ تثبیت سیهکاری بود...
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
ای پر سرود با همۀ بیصداییات
با من سخن بگو به زبان خداییات
تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود
ایرانم! ای از خونِ یاران، لالهزاران!
ای لالهزارِ بی خزان از خونِ یاران!
آیا چه دیدی آن شب، در قتلگاه یاران؟
چشم درشت خونین، ای ماه سوگواران!...
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
ای ریخته نسیم تو گلهای یاد را
سرمست کرده نفحهٔ یاد تو باد را
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی