اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز میگردد مرد
موعود خدا، مرد خطر میخواهد
آری سفر عشق، جگر میخواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلیست
هر چند زن است اما آواش جلیست
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
با خودش میبرد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
از بدر، از خیبر علی را میشناسند
یاران پیغمبر علی را میشناسند
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
اینجا فروغ عشق و صفا موج میزند
نور خدا به صحن و سرا، موج میزند
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
چون وجود مقدس ازلی
شاهد دلربای لم یزلی
من به پابوسی تو آمدهام
شهر گلدستههای رنگارنگ
ای کوی تو، کعبۀ خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
بلبل چو یاد میکند از آشیانهاش
خون میچکد ز زمزمۀ عاشقانهاش
ساز غم گر ترانهای میداشت
آتش دل، زبانهای میداشت