غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
میخواستم بیای با گلای انار
برات کوچهها رو چراغون کنم
میرفت که با آب حیات آمده باشد
میخواست به احیای فرات آمده باشد
سقفی به غیر از آسمان بر سر نداری
تو سایه بر سر داشتی دیگر نداری
سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو
شب، خوشهچینِ خلوت تو با خدای تو
شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود
در خاک، حسّ شعلهوری جان گرفته بود
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
خوشا آنکس که امشب در کنار کعبه جا دارد
به سر شور و به دل نور و به لب ذکر خدا دارد
ای چشم علم خاک قدوم زُرارهات
جان وجود در گرو یک اشارهات
ای پر سرود با همۀ بیصداییات
با من سخن بگو به زبان خداییات
سامرا امشب ز شبهای دگر زیباتری
در جلال و در شرف اُمّ القرای دیگری
ای از غم تو بر جگر سنگ شراره
وی در همۀ عمر ستم دیده هماره
آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد
بار بربندید آهنگ سفر دارد حسین
نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین
سلام ای طبیب طبیبان سلام
سلام ای غریب غریبان سلام
گویند فقیری به مدینه به دلی زار
آمد به درِ خانۀ عبّاس علمدار
و قصه خواست ببیند یکی نبودش را
بنا کند پس از آن گنبد کبودش را
عرض حاجت با تو دارم یا امام عسکری
ای خدایت داده بر خلق دو عالم برتری
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
برپا شدهست در دل من خیمهٔ غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی!
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها
ای ریخته نسیم تو گلهای یاد را
سرمست کرده نفحهٔ یاد تو باد را
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکههای گلوله گل دادهست