همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
دلت زخمی دلت آتش‌فشان بود
نگاهت آسمان بود، آسمان بود
کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
دلِ افسردگان را گرم می‌کرد
برای ما نگاهت آفتاب است
چراغان کردن دنیا ثواب است
وَ قالت بنتُ خَیرِالمُرسَلینا
بِحُزنٍ اُنظُرینا یا مدینا
تو قرآن خواندی و او هم‌زمان زد
زبانم لال هی زخم زبان زد
عقولٌ قاصرٌ عن کُنهِ مَجدِه
وَ اَنعَمنا و فَضَّلنا بِحَمدِه
سری بر شانۀ هم می‌گذاریم
دل خود را به غم‌ها می‌سپاریم
من و دل، شیعۀ دردیم مولا!
بدون تو چه می‌کردیم مولا!
شبیه گل، سرشتی تازه دارم
هوای سرنوشتی تازه دارم
ببین، تاریخ در تکرار مانده‌ست
جهان در حسرت بسیار مانده‌ست
من و آوازۀ برگشتن تو
دلی اندازۀ برگشتن تو
کسی این‌گونه شیدایی نکرده‌ست
شبیه من شکیبایی نکرده‌ست
جهان در حسرت آیینه مانده‌ست
گرفتار غمی دیرینه مانده‌ست
نمی‌جنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
خوش آن عاشق که در رازش تو باشی
همه سوز و همه سازش تو باشی
ندیدم چون محبت‌های مادر
فدای شأن بی‌همتای مادر
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با هم‌زبانش
فقط از شعله و مسمار گفتیم
از آشوب در و دیوار گفتیم
زبان با نام زهرا خو گرفته‌ست
گل یاس آبرو از او گرفته‌ست
