زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
رسیده از سفر عشق، نوبر آورده
تبرکی دو سه خط شعر بی‌سر آورده
به سنگ نام تو را گفتم و به گریه درآمد
به گوش کوه سرودم تو را و چشمه برآمد
انتقامش را گرفت این‌گونه با اعجازِ آه
آهِ او شد خطبۀ او، روز دشمن شد سیاه
بیا سنگینیِ بارِ گناهم را نبین امشب
مقدّر کن برایم بهترین‌ها را همین امشب
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
بیا که خانۀ چشمم شود چراغانی
اگر قدم بگذاری به چشم بارانی
به‌سوی علقمه رفتم که تشنه‌کام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمی‌گیرد؟
غروب غربت ما از چه رو پایان نمی‌گیرد؟
چه‌قدر بی‌تو شكستم، چه‌قدر واهمه كردم!
چه‌قدر نام تو را مثل آب، زمزمه كردم!
ماه رمضان دیده به ما دوخته است
ماهی که چراغ رحمت افروخته است
کوچه‌هامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
ناگهان در یک سحر ایمان خود را یافتم
جان سپردم آن‌قدر، تا جان خود را یافتم
قدم در دفاع از حرم برندارد
سپاھی که تیغ دودَم برندارد
در لغت معنی شبح یعنی
سایه‌ای در خیال می‌آید
یارب به حق منزلت و جاه مصطفی
آن اشرف خلائق و خاتم به انبیا
تشنه‌ام این رمضان تشنه‌تر از هر رمضانی
شب قدر آمده تا قدر دل خویش بدانی
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَم‌اند
در مکتب عشق یک‌به‌یک هم‌قسم‌اند
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم
دل شکستۀ من! ای شکسته بال خودم
دمید گرد و غبار سپاهیان سحر
گرفت قلعۀ شب را طلیعۀ لشکر
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
