بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت
تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها
صدای لرزش مسجد به چشم می‌آمد
چه می‌گذشت که رحمت به خشم می‌آمد
برای خواندن اول یاد می‌گیرند الفبا را
الفبا یافتم در متن قرآن نام زهرا را
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
رسید صاعقه و شیشۀ گلاب شکست
شب از در آمد و پهلوی آفتاب شکست
از جاری لطف آسمان‌ها می‌گفت
از رحمت بی‌کران دریا می‌گفت
وقتی در خانۀ علی می‌لرزد
دنیا به بهانۀ علی می‌لرزد
ای «در» تو عجب معرفت آموخته‌ای
یک‌سینه سخن داری و لب دوخته‌ای
در حریم خانه ماندی اعتکاف این است این
سوی مسجد شعله‌ور رفتی، مصاف این است این
بخوان از سورۀ احساس و غیرت
بگو از مرد میدان مرد ملت
هم به در هشدار باید داد هم دیوارها!
صاعقه این بار باشد پاسخ رگبارها
سرخی امروزشان شد سبزی فردای ما
ای فدای نام قاسم‌ها و محسن‌های ما
شهادت را به نام کوچکش هر شب صدا کردی
تو که هر روز و هر جا زندگی‌هایی بنا کردی
تا اشک به روی گونه‌ات گل می‌کرد
باران به نگاه تو توسل می‌کرد
سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت
گر چه از غم، شکسته بالِ من است
اشک من شاهد ملالِ من است
اگر دینی‌ست باقی در جهان بی‌شبهه دین توست
یداللهی که می‌گویند خود در آستین توست
فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی
آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد
ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
این لیلۀ قدر است که در حال شروع است
ماه است و درخشنده‌تر از صبح طلوع است
میزبان تو می‌شود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
