باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
می‌رسد از طرف کرب‌وبلایی دیگر
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
مخواه راه برای تو انتخاب کنند
که با فریبِ دلت، عقل را مجاب کنند
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
جمعه برای غربت من روز دیگری‌ست
با من عجیب دغدغۀ گریه‌آوری‌ست
بوی خداست می‌وزد از جانبِ یمن
از یُمنِ عشق رایحه‌اش می‌رسد به من
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بت‌های سنگی را بلرزانی
الا ای چشمۀ نور خدا در خاکِ ظلمانی
زمین با نور اخلاق تو می‌گردد چراغانی
ای آفرینش از تو گرفته‌ست تار و پود
ای وسعت مقام تو بی‌مرز و بی‌حدود
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
اینان که ز عرصۀ بلا می‌گذرند
با زمزمۀ سرود «لا» می‌گذرند
به این آتش برس، هیزم مهیا کن، مهیاتر
گلستانیم ما، در آتش نمرود، زیباتر
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
بخوان از چهرۀ طفلانم اینک مشق غربت را
بخوان در گوش خاموشان عالم این مصیبت را
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
نعره‌زنان ایستاد بر سر میدان شهر
رِند خیابان عشق، شیخ شهیدان شهر
النّمِر باقر النّمِر برخیز
باز هم خطبۀ جهاد بخوان
هی چشم به فردای زمین می‌دوزی
افتاد سرت به پای این پیروزی
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
بگو به باد بپوشد لباس نامه‌بران را
به گوش قدس رساند سلام همسفران را
بگذار و بگذر این همه گفت و شنود را
کی می‌کنیم ریشهٔ آل سعود را؟
يك بار ديگر بازى دار و سر ما
تابيده خون بر آفتاب از پيكر ما
