دلدادۀ عشق، از صفاتش پیداست
صدق سخن از صبر و ثباتش پیداست
از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
من در بر کشتی نجات آمدهام
در ساحل چشمۀ حیات آمدهام
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
باید صلواتها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
شب شاهد چشمهای بیدار علیست
تاریخ در آرزوی تکرار علیست
در حجم قنوتها دعا تعطیل است
یاد از تو - غریب آشنا! - تعطیل است
باران شده بر کویر جاری شده است
در بستر هر مسیر جاری شده است
دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالتخواه است
وقتی که زمین هنوز از خون دریاست
در غزه، یمن، هرات... آتش برپاست
وقتی که در آخرالزمان حیرانم
وقتی که خودم بندۀ آب و نانم
بر درگهِ خلق، بندگی ما را کُشت
هر سو پیِ نان دوَندگی، ما را کُشت
تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
با من بیا هرچند صبرش را نداری
یک جا مرا در راه تنها میگذاری
باران میآمد با دعای دستهایت
در دشت میرویید گل از ردّ پایت
بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود
ای نفس! تو را نمازِ خجلتباریست
هر رکعت تو، منت بیمقداریست
کی میشود از مهر تو، شرمنده نشد؟
یا بندهنوازی تو را بنده نشد؟
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شدهست
لبخند مهی منیر تکرار شدهست
از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
صدای به هم خوردن بال و پر بود
گمانم که جبریل آن دور و بر بود