ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
گریه میکنم تو را، با دو چشم داغدار
گریه میکنم تو را، مثل ابرِ بیقرار
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
ماه محرم است و دلم باغ پرپر است
در چشم من، دوباره غمی سایهگستر است
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
زخمی شکفته، حنجرهای شعلهور شدهست
داغ قدیمی من از آن تازهتر شدهست
ما را نترسانید از طوفان
ما گردباد آسمان گردیم
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری
شبی که نور زلال تو در جهان گم شد
سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گُم شد
بعد از آن واقعهٔ سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوختهٔ کربوبلا سهم تو شد
بوی ظهور میرسد از کوچههای ما
نزدیکتر شده به اجابت دعای ما