تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
این زن که خاک قم به وجودش معطر است
تکرار آفرینش زهرای اطهر است
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
مسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را
مرهم نهادی آن جگر داغدیده را
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
مصائب تو مگر از مسیح کمتر بود؟
چه قدر سهم دل آخرین پیمبر بود؟
قافله قافله از دشت بلا میگذرد
عشق، ماتمزده از شهر شما میگذرد
هنوز از جبهه میآید نسیم آشنای تو
خیالانگیز و رؤیایی عروج تا خدای تو
مدینه میروی آهسته از بقیع بپرس
که راز گم شدن قبر مادر ما چیست؟
زبان به مدح گشودن اگرچه آسان نیست
تو راست آن همه خوبی که جای کتمان نیست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
امشب که به نام عشق، آغاز شدهست
دنیا پر از آوازۀ اعجاز شدهست
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
چشم تو خراب میشود بر سر کفر
کُند است برای حنجرت خنجر کفر
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
میداد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
اذان بگو که شهیدان همه به صف شدهاند
که تیرها همه آمادهٔ هدف شدهاند
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
زمین ز بتکدهها پُر شدهست، ابراهیم!
دوباره دور تفاخر شدهست ابراهیم
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید