هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
محمّدا به که مانی؟ محمّدا به چه مانی؟
«جهان و هر چه در او هست صورتاند و تو جانی»
آسمان ابریست، آیا ماه پیدا میشود؟
ماه پنهان است، آیا گاه پیدا میشود؟
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
چه کُند میگذرد لحظههای دور از تو
نمیکنند مگر لحظهها عبور از تو
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
در کولهبار غربتم یک دل
از روزهای واپسین ماندهست