چنان شیرینی دنیای ما شورانده دنیا را
که از ما وام میگیرند آیین تماشا را
رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد
پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد
یک گوشه نشسته عقده در دل کردهست
مرداب که سعی خویش زائل کردهست
آن صدایی که مرا سوی تماشا میخواند
از فراموشیِ امروز به فردا میخواند
خوشا آن غریبی که یارش تو باشی
قرار دل بیقرارش تو باشی
نشستم گوشهای از سفرۀ همواره رنگینت
چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت
همان وقتی که خنجر از تن خورشید سر میخواست
امامت از دل آتش چنان ققنوس برمیخاست
نباشد در جهان وقتی که از مردانگی نامی
به دنیا میدهد بیتابیِ گهواره پیغامی
تا آه سینه سوزی، از قلب من برآید
هر دم هزار نوبت، جانم ز تن برآید
در آسمان ملائکۀ خوش ذوق
شهر بهشت را که بنا کردند...
در آفتاب تو انوار کبریاست، مدینه
به سویت از همه سو چشم انبیاست، مدینه
ما سینه زدیم بیصدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آنها دیدند
روایت است که هارون به دجله کاخی ساخت
به وجد و عشرت و شادی خویشتن پرداخت
آه ای شهر دوستداشتنی
کوچه پس کوچههای عطرآگین
زنی از خاک، از خورشید، از دریا، قدیمیتر
زنی از هاجر و آسیه و حوا قدیمیتر
شد به آهنگ عجیبی خاک ما زیر و زبر
خانهها لرزید و لرزیدند دلها بیشتر
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
امشب که با تو انس به ویران گرفتهام
ویرانه را به جای گلستان گرفتهام
هرکه میداند بگوید، من نمیدانم چه شد
مست بودم مست، پیراهن نمیدانم چه شد
همیشه تا که بُوَد بر لب مَلَک تهلیل
هماره تا که بشر راست ذکر ربّ جلیل
به این آتش برس، هیزم مهیا کن، مهیاتر
گلستانیم ما، در آتش نمرود، زیباتر
در مشت خاک ریشۀ شمشاد میدود
همچون نسیم در قفس آزاد میدود
به سیل اشک میشوییم راه کارونها را
هنوز از جبهه میآرند تابوت جوانها را
به منبر میرود دریا، به سویش گام بردارید
هلا! اسلام را از چشمهٔ اسلام بردارید