فلک امشب نشان دادهست روی دیگر خود را
که پس میگیرد از خلق جهان، پیغمبر خود را
میان باطل و حق، باز هم مجادله شد
گذاشت پا به میان عشق و ختم غائله شد
من ماجرا را خوب یادم هست، چون کاروان ما جلوتر بود
پیکی رسید و گفت برگردید، دستور، دستور پیمبر بود
چقدر ریخته هر گوشه و کنار، غم اینجا
نشسته روی دو زانو امام، هر قدم اینجا
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
با سری بر نی، دلی پُر خون، سفر آغاز شد
این سفر با کولهباری مختصر آغاز شد
قبول دارم در کربلا صواب نکردم
ملامتم نکن! آغوش را جواب نکردم
در شهر نمانده اهل دردی جز تو
در جادۀ عشق، رهنوردی جز تو
سرسبزی ما از چمن عاشوراست
در نای شهیدان، سخن عاشوراست
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
سلام فلسفۀ چشمهای بارانی!
سلام آبروی سجدههای طولانی!
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
این صحن که بینالحرمین عتبات است
در اصل، همان عرشۀ کشتی نجات است
ای سمت خود کشانده خواص و عوام را
دریاب این سپاه پیاده نظام را
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
یکایک سر شکست آن روز اما عهد و پیمان نه
غم دین بود در اندیشۀ مردم، غم نان نه
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
قد قامت تو کلام عاشورا بود
آمیخته با قیام عاشورا بود
هرگز نگذاشت تا ابد شب باشد
او ماند که در کنار زینب باشد
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
چون لاله به ساحت چمن میسوزم
با یاد تو پاره پاره تن میسوزم
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو