زهی بهار که از راه می‌رسد، این‌بار
که ذکر نعت رسول است بر لب اشجار
بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود
فکر کردند که خورشید مکدر شده است
کوثری دیده و گفتند که ابتر شده است
تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
پشت سر مسافر ما گریه می‌کند
شهری که بر رسول خدا گریه می‌کند
امشب شکوه عشق جهانگیر می‌شود
روح لطیف عاطفه تصویر می‌شود
ای نام تو از صبح ازل زمزمۀ رود
ای زمزم جاری شده در مصحف داود
شده‌ست آینۀ حیّ لایموت، صفاتش
کسی که خورده لب خضر هم به آب حیاتش
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شده‌ست
لبخند مهی منیر تکرار شده‌ست
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
یاد تو گرفته قلب‌ها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
صد بار اگر شویم فدای تو یاحسین
کاری نکرده‌ایم برای تو یاحسین
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
غم داغ تو را با هیچ‌کس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه می‌خوانم ولی از سر نخواهم گفت
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد
به سنگ نام تو را گفتم و به گریه درآمد
به گوش کوه سرودم تو را و چشمه برآمد
هرچند عیان است ولی وقت بیان است
عشق تو گران‌قدر‌ترین عشق جهان است
غریبم، جز تو می‌دانم رفیق و آشنایی نیست
صدایت می‌زند اندوه من، جز تو خدایی نیست
کربلا گفتم، دلم لرزید، گفتم: یا حسین
اشک روی گونه‌ام غلتید، گفتم: یا حسین
فرج یعنی دعای عهد خواندن، عهد را بستن
دعا یعنی پلی از فرش تا عرش خدا بستن
