نمک‌پرورده‌ات ای شهر من خیل شهیدان‌اند
شهیدانی که هر یک سفره‌دار لطف و احسان‌اند
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است
شب کویر، شبی ساکت است و رازآلود
شب ستاره شدن زیر آسمان کبود
تبت پایین می‌آید سرفه‌هایت خوب خواهد شد
دوباره شهر من حال و هوایت خوب خواهد شد
شهر من قم نیست، اما در حریمش زنده‌ام
در هوای حق‌حق هر یاکریمش زنده‌ام
از بستر بیماری خود پا شدنی نیست
بی لطف شما، شهر مداوا شدنی نیست
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
فرق دارد جلوه‌اش در ظاهر و معنا حرم
گاه شادی، گاه غم دارد برای ما حرم
پیوستگان عشق تو از خود بریده‌اند
الفت گرفته با تو و از خود رمیده‌اند
ما طائر قدسیم، نوا را نشناسیم
مرغ ملکوتیم، هوا را نشناسیم
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
شیعه را در خون روایت می‌کند
یک پرده در سکوت شکستم، صدا شدم
رفتم دعای ندبه بخوانم، دعا شدم
به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
من به پابوسی تو آمده‌ام
شهر گلدسته‌های رنگارنگ
پیغمبر ما که مشرق نور هُداست
دل آینه‌دار مهر او، دیده جداست
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود
خورشید هدایت و حیات است امام
سرچشمۀ فیض و برکات است امام
آقا! پدرم! برادرم! مولایم!
هر روز به شوق دیدنت می‌آیم
بی مهر نبی و آل او دل، دل نیست
در سینه به غیر مشتی آب و گل نیست
