نام گرامی‌اش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
ای نامۀ سر به مهر مکتوم
ای مادر صبر، ام کلثوم!
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
بیان وصف تو در واژه‌ها نمی‌گنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم
دو خورشید جهان‌آرا، دو قرص ماه، دو اختر
دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم‌سنگر...
من، دیده جز به سوی برادر، نداشتم
آیینه جر حسین، برابر نداشتم
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
از بلبلان هماره پیام تو را شنید
گل، جامه چاک کرد، چو نام تو را شنید
ای که وجود پاک تو آیینۀ زهراست
هر جا تو باشی اسم بابایت علی آن‌جاست
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
وَ قالت بنتُ خَیرِالمُرسَلینا
بِحُزنٍ اُنظُرینا یا مدینا
هرچند درک ناقص تاریخ کافی نیست
در اینکه حق با توست اما اختلافی نیست
چه خوب آموختی تحت لوای مادرت باشی
تمام عمر زیر سایۀ تاج سرت باشی
ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!
هم غم‌خور مادری و هم یار پدر
کمتر کسی‌ست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
صبح صادق که می‌دمد دل من
سرخوش از بادۀ حضور شود
از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشت
با دوستان فاطمه، لطف عمیم داشت
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
دویده‌ایم که همراه کاروان باشیم
رسیده‌ایم که در جمع عاشقان باشیم
