بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
به‌نام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
خداوندا به ذات کامل خویش
به دریاهای لطف شامل خویش
به نام آنکه مستغنی‌ست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
خدایا رحمتی در کار من کن
به لطف خود هدایت یار من کن
الهی سینه‌ای ده آتش افروز
در آن سینه دلی، وآن دل همه سوز
به نام چاشنی‌بخش زبان‌ها
حلاوت‌سنج معنی در بیان‌ها...
سپیده‌دم که هنگام نماز است
درِ رحمت به روی خلق باز است
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بی‌زوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
تویی کاوّل ز خاکم آفریدی
به فضلم زآفرینش برگزیدی
به نام آنکه هستی نام از او یافت
فلک جنبش، زمین آرام از او یافت
به خون دیده، تر کن آستین را
به یاد آور حدیث راستین را
الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله
