نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
آسمان را پهن می‌کردی به هنگام نماز
تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز
زخم‌هایی که به تشییع تنت آمده‌اند
همچو گلبوسه به دشت کفنت آمده‌اند
شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
بی تو می‌ماند فقط رنج عبادت‌هایشان
بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان
ای غم، تو که هستی؟ از کجا می‌آیی؟
هر دم به هوای دل ما می‌آیی
دیدیم میانِ سبزه‌ها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
گنجشکان باغ را اجابت کردند
از باغ پس از خزان عیادت کردند
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
بهار، فرصت سبزی برای دیدار است
بهار، فرصت دیدارهای بسیار است
ایمان که به مرزِ بی‌نهایت برسد
هر لحظه به صاحبش عنایت برسد
ای شکوه کهکشان‌ها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خورده‌ام را از شب مطلق بگیر
در دل بی‌خبران جز غم عالم غم نیست
در غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد
گل می‌کند لبخند تو مهمان که می‌آید
باز است آغوش تو سرگردان که می‌آید
فتنه چون خون دوید در شریان
در شب شوم و شرم شد انسان
سیاست داشت، اما مثل حیدر بود در میدان
که تیغ تیز میدان می‌دهد سَیّاس را برهان
می‌رسد باز به گوش دل ما این آواز
چه نشستید که در‌های عنایت شد باز
بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران
کز سنگ گریه خیزد روز وداع یاران
در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست
یا شب و روز به جز فکر توام کاری هست
منم که شُهرۀ شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن
