تو مثل کوی بنبستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
پیوسته نماز در قیام است حسین
هفتاد و دو حج ناتمام است حسین
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
ای نفس! تو را نمازِ خجلتباریست
هر رکعت تو، منت بیمقداریست
سبز همچون سرو حتی در زمستان ایستادم
کوهم و محکم میان باد و طوفان ایستادم
شهادت میتواند مرگ در راه وطن باشد
شهادت میتواند خلوتی با خویشتن باشد
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
ای در دلم محبت تو! هست و نیستم!
هستی تویی بدون تو من هیچ نیستم
باغ سپیدپوش که بسیاری و کمی
بر برگبرگ خاطر من لطف شبنمی
جز ردّ قدمهای تو اینجا اثری نیست
این قلّه که جولانگه هر رهگذری نیست
خیمهها محاصرهست تیغهاست بر گلو
دشنههاست پشتِ سر، نیزههاست پیشِ رو
سبکبالان خرامیدند و رفتند
مرا بیچاره نامیدند و رفتند
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
باید به دنبال صدایی در خودم باشم
در جستجوی کربلایی در خودم باشم
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
زود بیدار شدم تا سرِ ساعت برسم
باید اینبار به غوغای قیامت برسم
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم