باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
باز جنگی نابرابر در برابر داشتند
دست امّا از سر چادر مگر برداشتند؟
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
میرفت که با آب حیات آمده باشد
میخواست به احیای فرات آمده باشد
سقفی به غیر از آسمان بر سر نداری
تو سایه بر سر داشتی دیگر نداری
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
دوباره روزهای سال شمسی رو به پایان است
ولی خورشید من در پشت ابر تیره پنهان است
شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود
در خاک، حسّ شعلهوری جان گرفته بود
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد
خبر رسید که در بند، جاودان شدهای
ز هر کرانه گذشتی و بیکران شدهای
به سوگ نخلهای بیسرت گیسو پریشانم
شبیه خانههای خستهات در خویش ویرانم
و قصه خواست ببیند یکی نبودش را
بنا کند پس از آن گنبد کبودش را
دلم دلم دلم دلم دلم فرو ریخت
قدحقدح شکسته شد، سبوسبو ریخت
دیدیم جهان بیتو به بن بست رسید
هر قطره به موجها که پیوست رسید
تشنهست شبیه ماهی بیدریا
یا آهوی پابسته میان صحرا
اول دلتنگی است تازه شب آخری
چه کردی ای روضهخوان چه کردی ای منبری
شاید که برای تعزیت میآید
تشییع تو را به تسلیت میآید
از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها
دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت میسوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت میسوخت
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
اینگونه زخمخورده و بیسر بیاورم