الا قرار دل و جانِ بیقرار ظهورت!
کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟
ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
پیوسته نماز در قیام است حسین
هفتاد و دو حج ناتمام است حسین
از روى حسین تا نقاب افکندند
در عالم عشق، انقلاب افکندند
ای قدر تو بر مردم دنیا پنهان
چون گوهر در سینۀ دریا پنهان
اگرچه در نظرت آنچه نیست، ظاهر ماست
سیاهجامۀ سوگت لباس فاخر ماست
معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات
با گریه نوشت... با چه حالی میرفت
آن توبهسرشت... با چه حالی میرفت
همیشه مرد سفر مرد جاده بود پدر
رفیق و همدم مردم، پیاده بود پدر
من در بر کشتی نجات آمدهام
در ساحل چشمۀ حیات آمدهام
امشب شکوه عشق جهانگیر میشود
روح لطیف عاطفه تصویر میشود
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شدهست
لبخند مهی منیر تکرار شدهست
عشق با نامِ شما درصددِ تاختن است
نام تو معنی دل بردن و دل باختن است
تو با حقّی و حق با توست؛ حق پشت و پناه تو
بدیها دور بادا از وجود خیرخواه تو
میخواستم بیای با گلای انار
برات کوچهها رو چراغون کنم
ای آینهدار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
خبر دهید به کفتارهای این وادی
گلوله خورده پلنگِ غیور آبادی
زینب که على با جلوات دگرىست
زهراى بتول در حیات دگرىست
شب کویر، شبی ساکت است و رازآلود
شب ستاره شدن زیر آسمان کبود
ای سرو که با تو باغها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
باغ سپیدپوش که بسیاری و کمی
بر برگبرگ خاطر من لطف شبنمی
در نالۀ ما شور عراقی ماندهست
در خاطره یک باغ اقاقی ماندهست
آتش داغی به جان مؤمنین افتاده است
گوییا از اسب، کوهی بر زمین افتاده است
یک عمر دلم غصۀ مولا خوردهست
تا حکم شهادت من امضا خوردهست