گرفتارم گرفتارم اباالفضل
گره افتاده بر کارم اباالفضل
کربلا
شهر قصه‌های دور نیست
خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
دمی با آه خلوت کن، بگیر ای دل جلا اینجا
بیا سبقت بگیر از خلق، با رنگ خدا اینجا
جاری‌ست چو باران عرق شرم به رویم
از عفو تو یا از گنه خویش بگویم؟
آمد سحر دوباره و حال سَهَر کجاست؟
تا بلکه آبرو دهدم، چشم تَر کجاست؟
ای نبی‌طلعت، ای علی‌مرآت
وی حسن‌خصلت، ای حسین‌صفات
من حال پس از سقوط را می‌فهمم
آشفته‌ام این خطوط را می‌فهمم
چشیدم در حریمت طعم عشق لایزالی را
کشیدم در غل و زنجیر نفس لاابالی را
کی می‌شود از مهر تو، شرمنده نشد؟
یا بنده‌نوازی تو را بنده نشد؟
از «من» که در آینه‌ست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهره‌ام، تارم کن
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
چه سِرّی‌ست؟ چه رازی‌ست؟
چه راز و چه نیازی‌ست؟
شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
غریبم، جز تو می‌دانم رفیق و آشنایی نیست
صدایت می‌زند اندوه من، جز تو خدایی نیست
کربلا گفتم، دلم لرزید، گفتم: یا حسین
اشک روی گونه‌ام غلتید، گفتم: یا حسین
آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
