هر که راه گفتگو در پردۀ اسرار یافت
چون کلیم از «لَن تَرانی» لذت دیدار یافت
تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
صاحب اسرار «سُبْحانَ الّذي أَسْرى» علی‌ست...
بین آیات الهی، آیت کبری علی‌ست
دارد از جایی بشارت‌های پنهان می‌دهد
بیشتر نهج البلاغه بوی قرآن می‌دهد
امشب از محراب خون، شوق سفر دارد علی
خلوتی خوش با خدا، شب تا سحر دارد علی
نورِ جان در ظلمت‌آبادِ بدن گم کرده‌ام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کرده‌ام
یا علی گفتم همه درها به رویم باز شد
یا علی گفتم، چه شیرین شعر من آغاز شد
رحمت باران اگر سیل است یا موج بلاست
هرچه هست از قامت ناساز بی‌اندام ماست
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بی‌نواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
لحظه‌اى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّت‌ها جدا شو تا منا پيدا كنى
شوکران درد نوشیدم، دوا آموختم
غوطه در افتادگی خوردم، شنا آموختم
آسمان ابری‌ست، آیا ماه پیدا می‌شود؟
ماه پنهان است، آیا گاه پیدا می‌شود؟
دشمنان این روزها حرف دو پهلو می‌زنند
دوستانت یک به یک دارند زانو می‌زنند
ما ز سیر و دور گردون از خدا غافل شدیم
ما ز آب، از گردش این آسیا غافل شدیم...
چیست دانی عشق‌بازی؟ بی‌سخن گویا شدن
چشم پوشیدن ز غیر حق، به حق بینا شدن
شهد حکمت ریزد از لعل سخن‌دان، بیشتر
ابر نیسان می‌دمد بر دشت، باران، بیشتر
کیسه‌های نان و خرما خواب راحت می‌کنند
دست‌های پینه‌دارش استراحت می‌کنند
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علی‌ست
آمر امر الهی شاه دین‌پرور علی‌ست
اَلسَّلام ای سایه‌ات خورشید ربّ العالمین
آسمانِ عزّ و تمکین، آفتاب داد و دین
هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهان علی
چون کبوتر ماند در چاه شب افغان علی
هرکه راه گفتگو در پردهٔ اسرار یافت
چون کلیم از «لَن تَرانی» لذت دیدار یافت
