شهدا | شعر هیأت

غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد

ساراسادات باختر

مجنون

غزل

با حسرت و اشتیاق برمی‌خیزد
هر دستِ بریده، باغ برمی‌خیزد

سیداحمد حسینی (شهریار)

رباعی

هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند

سیداکبر سلیمانی

اندوه من از خودم کهن‌سال‌تر است

رباعی

ماییم در انحصار تن زندانی
ما هیچ نداریم به جز حیرانی

محمدحسین ملکیان

رباعی

این چندمین نامه‌ست بابا می‌نویسم؟
هر چند یادت نیست امّا می‌نویسم

خدیجه پنجی

قاصدک‌های سوخته

غزل

یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست

میلاد عرفان‌پور

از شرم برادرم

رباعی

خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست

عبدالرحیم سعیدی‌راد

همیشه باران بی‌خبر می‌آید

رباعی

چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

غزل

آنان‌که به خُلق و خوی اسماعیل‌اند
در حادثه، آبروی اسماعیل‌اند

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند

سیدحبیب نظاری

دوبیتی

از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها

حسن بیاتانی

از دوشنبه تا جمعه

غزل

برداشت به امیّد تو ساک سفرش را
ناگفته‌ترین خاطرۀ دور و برش را

طیبه عباسی‌

شهادت‌نامه

غزل