پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
گریه میکنم تو را، با دو چشم داغدار
گریه میکنم تو را، مثل ابرِ بیقرار
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
پای زخم آلود من! طاقت بیاور میرسی
صبح فردا محضر ارباب بیسر میرسی
باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
تاجی از آفتاب سر قم گذاشتند
نوری ز عشق در دل مردم گذاشتند
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
گفتند: که تا صبح فقط یک راه است
با عشق فقط فاصلهها کوتاه است
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
ماه محرم است و دلم باغ پرپر است
در چشم من، دوباره غمی سایهگستر است
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد
گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد
فرق مادر شهید
با تمام مادران دیگر زمین