تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
اگرچه در نظرت آنچه نیست، ظاهر ماست
سیاهجامۀ سوگت لباس فاخر ماست
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
عشق با نامِ شما درصددِ تاختن است
نام تو معنی دل بردن و دل باختن است
تو با حقّی و حق با توست؛ حق پشت و پناه تو
بدیها دور بادا از وجود خیرخواه تو
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
یکی اینسان، یکی اینگونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم