زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
شنیده بود شهادت طنین گامت را
چه خوب داد خدا پاسخ سلامت را
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
سبزپوشا با خودت بخت سپید آوردهای
گل به گل هر جا بهاری نو پدید آوردهای
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
ای در منای عشق خدا جانفدا حسین
در پیکر مبارزه خون خدا حسین
حال ما در غم عظمای تو دیدن دارد
در غمِ تشنگیات اشک چکیدن دارد
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذرهام که آمده تا پیشگاه نور
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
دلی به دست خود آوردهام از آن تو باشد
سپردهام به تو سر تا بر آستان تو باشد
آيينهای و برايت آه آوردم
در محضر تو دلی سياه آوردم
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
خم کرد پشت زمین را، ناگاه داغ گرانت!
هفت آسمان گریه کردند، بر تربت بینشانت!
کجا شبیه تو آخر کدام همسایه؟
عزیز کوچۀ بالا! سلام همسایه!
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو