زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
ما از غم دشوار تو آسان نگذشتیم
ماندیم بر این عهد و ز پیمان نگذشتیم
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
دیشب میان پنجرهها صحبت تو بود
حرف از دل غریب من و غیبت تو بود
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
رسیدی و پر و بال فرشتهها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
چشمم به هیچ پنجره رغبت نمیکند
جز با ضریح پاک تو صحبت نمیکند
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست